تمام هفته ی گذشته یه دیالوگ از سریال فوق لیسانسه ها ، اون قسمتی که شخصیت مسافر به شخصیت اصلی سریال می‌گفت "اگه می‌خوای بری سیدخندان هرطوری که شده برو سیدخندان" رو همش با خودم تکرار می‌کردم و تو نُت گوشیم هر روز می نوشتم . اینجوری حس می کردم قوی ترم و راحت تر می تونم با همه قسمت های زندگیم کنار بیام. دیروز بعد از این که به هدفم نرسیدم و بعد از تمام تلاش هایی که کردم، بعد از ریختن اشک های فراوانی که تنها مکانیسم دفاعی بدنم در شرایط حساس و هنگام مواجه با سختیه، اولین کاری که کردم این بود که نُت گوشیم رو باز کردم و نوشتم " برنامه سید خندان یادتونه؟ کنسله! " بعد از این نوشته ام اشکام فقط یه مکانیسم دفاعی دست و پا گیر نبود ، ناشی از غمِ نرسیدن به برنامه سیدخندان بود.
+ رفتم سید خندان بالاخره ولی با یک هفته تاخیر
برنامه ,سید ,خندان ,نُت ,گوشیم ,نوشتم ,بعد از ,سید خندان ,نُت گوشیم ,مکانیسم دفاعی ,از این
درباره این سایت